آفتابگردان یکی از مهمترین گیاهان دانه روغنی بوده که از مناطق گرمسیری و نیمه‏ گرمسیری با سازگاری گسترده و تحمل به خشکی بالا منشاء گرفته است. اگرچه خاک های با رطوبت بالا برای این محصول مناسب‏تر هستند، اما این گیاه می‏ تواند به ‏راحتی با شرایط مختلف خاک سازگاری پیدا کند. در آفتابگردان پتانسیل عملکرد غالباً محدود است و مواد مغذی نقش مهمی در رشد و نمو محصول دارند. مدیریت مواد مغذی یکی از مهمترین فاکتورهای مؤثر بر عملکرد دانه در آفتابگردان است. از بین مواد مغذی مختلف، نیتروژن یکی از مهمترین مواد مغذی است که فرآیندهای متابولیکی را تقویت می‏ کند و منجر به افزایش رشد رویشی، زایشی و عملکرد محصول می‏ شود. از آن جا که نیتروژن محدودترین ماده مغذی است، بنابراین گیاهان باید آن را به مقدار قابل توجهی از خاک دریافت کنند.

باززایی جنین نابالغ از طریق جنین‏ زایی غیرجنسی (سوماتیکی) اولین بار توسط کریستیانسون و همکاران (۱۹۸۳) انجام شد. در آن تحقیق، جنین‏ های نابالغ خارج شده از غلاف‏ های سویا بر روی محیط کشت مایع یا نیمه جامد با غلظت بالای اکسین و ۲-۴-D قرار داده شد و گیاهچه‏ های کامل باززایی شدند. بعد از این که جنین نابالغ به عنوان یک ماده گیاهی جایگزین توسعه یافت، گیاهان تراریخته ابتدا از طریق این بافت به وسیله‏ ی بمباران ژنی به دست آمدند.  این سیستم به طور انحصاری برای تولید سویا تراریخته مانند  سویا مقاوم به گلیفوزات، مقاوم به هیگرومایسین و باسیلوس تورینگنسیس (BT) استفاده شده است.

جنس Sesamum متعلق به راسته Lamiales، خانواده Pedaliaceae، است و S. indum یکی ازگونه‏ های شناخته شده در این جنس است که به ‏طور گسترده‏ای مورد کشت قرار می‏ گیرد. کوبایاشی و همکاران (۱۹۹۰)، ۳۶ گونه متعلق به این جنس را پيشنهاد كردند که ۲۲ گونه ‏ی آن به طور انحصاری در قاره آفریقا، پنج گونه در آسیا، هفت گونه در آفریقا و آسیا و یک گونه در برزیل و جزیره یونانی یافت می‏ شوند. براساس تحقیقات از Bedigian لیست گونه‏ های کنجد برای ۲۳ گونه مورد بازنگری قرار گرفت (IPGRI, ۲۰۰۴ و NBPGR) (جدول ۱).

در ادامه مطالب درج شده در خبرنامه شماره ۹۸، عنوان شد که حدود ۱۲ ژن بیماری‏زا در جمعیت‏ های مختلف قارچ ساق سیاه کلزا گزارش شده است، اما اینکه تمامی این ژن‏ ها با یکدیگر متفاوت باشد و یا اینکه برخی ممکن است شبیه یکدیگر ولی با عناوین مختلف نامگذاری شده باشند مشخص نیست و تحقیقات بیشتری در این خصوص باید انجام شود. این تردید‏ها مربوط به مطالعات محققان مختلف به دلیل تفاوت در نوع کراس‏ها، اختلاف در جدایه‏ های قارچی و بعضا استفاده از نشانگر‏های مختلف می‏ باشد. به ‏عنوان مثال ژن‏ های LmR۱، cRLMm، cRLMrb وLEM۱ همگی در کروموزم شماره هفت در گونه براسیکا ارقام استرالیایی (Shiralee، Maluka، Skipton) و یک رقم فرانسوی (Major) به ترتیب شناسایی شده‏ اند (Ferreira et al. ۱۹۹۵; Mayerhofer et al. ۱۹۹۷; Balesdent et al. ۲۰۰۱; Delourme et al. ۲۰۰۶).

کتاب راهنمای شناسایی آلترناریا، یک مجموعه ارزشمند و منبع استاندارد برای شناسایی گونه‏های مختلف این جنس است.

این کتاب شامل اطلاعات نامگذاری و طبقه‏بندی گونه‏های مختلف جنس آلترناریا، به همراه ۲۹۰ عکس از کنیدیوم‏های متفاوت و توصیفات استاندارد شامل شکل‏گیری و ظاهر کلنی، کنیدیوم و کنیدیوفورها است.

فصل‏های دو تا شش این کتاب، راهنمای مناسبی برای شناسایی ریخت‏شناسی ۲۷۶ گونه این جنس، فراهم می‏نماید.

در انتهای کتاب، فهرست جامعی از ۱۲۰۰ نام مختلفی که از سال ۱۷۹۶ برای گونه‏های مختلف جنس آلترناریا استفاده شده است، به همراه طبقه‏بندی جدید هر یک، گنجانده شده است.