آفتابگردان متعلق به جنس Helianthus و بومی شمال آفریقا است. حدود ۵۲ گونه و ۱۹ زیر گونه متعلق به جنس Helianthus وجود دارد. این گونه‏ ها عادت رشدی یکساله و چند ساله دارند. تعداد کروموزوم سوماتیکی گونه‏ های دیپلوئیدی، n = ۲x = ۳۴۲ است. هرچند سطح پلوئیدی مانند تتراپلوئید (n = ۴x = ۶۸۲) و هگزاپلوئید (n = ۶x = ۱۰۲ ۲) نیز در بین گونه ‏های مختلف Helianthus  مشاهده شده است. بطور معمول تمامی انواع یکساله ‏ها به‏ صورت دیپلوئیدی و چندساله‏ ها به‏ صورت پلی پلوئیدی وجود دارند. میزان خویشاوندی گونه‏ های وحشی و زراعی (CWR) بر اساس میزان هیبریداسیون با گونه‏ های مرتبط مشخص می‏ شود. ژرم‏پلاسم اولیه  آفتابگردان شامل گونه‏ های زراعی و وحشی از  دو گونه  H. annuus و H. winterii است، در حالی که ژرم‏پلاسم ثانویه گونه‏ هایی مانند H. anomalus ، H. paradoxus ، H. petiolaris و H. deserticola را شامل می‏ شود.

سويا (Glycine max L ) يكي از منابع مهم روغن گياهي و مكمل غذايي انسان و دام در سطح دنيا از اهميت زيادي برخوردار است و از نظر ميزان توليد دانه و سطح زير كشت بين گياهان روغنی مقام اول را دارد (FAO, ۲۰۱۸). در این مقاله به بررسی مختصر نتایج برخی از مطالعات اخیر در رابطه با افزایش عملکرد و بهبود صفات کمی و کیفی این محصول پرداخته می ‏شود.

در ادامه مطالب درج شده در خبرنامه شماره ۱۰۲، در خصوص معرفی منابع ژنتیکی مقاومت در کلزا و سهولت نقشه یابی این منابع در گیاهان با توجه به پیشرفتهای اخیر در حوزه ژنومیک مطالبی عنوان شدکه در این  خصوص و در این شماره تصویر شماتیکی از مراحل ردیابی ژن های مقاومت نشان داده شده است.  در ادامه به معرفی ژنهای بیماریزا در عامل بیماری زای Leptosphaeria. maculans   و تنوع آنها پرداخته خواهد شد. ۱۶ ژن و ناحیه بیماریزا در نژادهای بیمارگر L. maculans از سال ۲۰۰۲ تا کنون شناسایی شده اگرچه هنوز جایگاه  ژنی چهار مورد (AvrLepR۱، AvrLepR۲، AvrLepR۳؛ AvrLepR۴) از نواحی ژنتیکی  مذکور به طور کامل شناسایی نشده است اما سایر ژن‏های بیماری زا توسط پژوهشگران مختلف به شرح جدول ذیل  معرفی و تایید شده اند.

گزارشات متعددی وجود دارد که نشان می‏ دهند کاربرد کلسیم در خاک و اندام‏ های هوایی گیاهان، سبب کاهش انتشار و شدت بیماری های گیاهی به ویژه در غلات، حبوبات، سبزی و صیفی، درختان میوه و همچنین بیماری‏ های  محصولات پس از برداشت مثل غدد و میوه‏ ها می‏ شود (Rahman & Punja, ۲۰۰۷). به عنوان مثال، کاربرد کلسیم موجب کاهش بیماری آنتراکنوز سیب (Colletotrichum gloeosporiodes or C. acutatum) و بیماری ‏های پس از برداشت در توت‏ فرنگی می‏ شود (Cheour et al., ۱۹۹۰) یا تیمار گوجه ‏فرنگی با کربنات کلسیم منجر به کاهش خسارت بیماری پوسیدگی فوزاریومی می گردد (Woltz et al., ۱۹۹۲). در مقابل، نتایج نام و همکاران (Nam et al., ۲۰۰۶)، نشان داد استفاده از کلسیم تاثیری بر آنتراکنوز توت‏ فرنگی  نمی‏ گذارد.