دانه کلزا به دلیل میزان درصد روغن و پروتئین خود، نقش مهمی در تامین روغن خوراکی و همچنین کنجاله ایفا می‏کند. بررسی سوابق تولید این زراعت درفاصله سالهای ۱۹۶۱ تا ۲۰۱۸ در جهان نشان می دهد(جدول ۱)، همواره تولید این محصول در جهان رو به افزایش بوده به طوریکه میزان تولید این زراعت از حدود ۳,۵ میلیون تن در سال ۱۹۶۱ به ۷۵ میلیون تن در سال ۲۰۱۸ رسیده است. برخی کشورها سهم بیشتری در این میزان تولید داشته که بر اساس مجموع میانگین تولید آنها در جدول ۱ اسامی ۱۲ کشور برتر تولید کننده این دانه روغنی در مقایسه با میزان سهم کشورمان ایران آورده شده است. با توجه به تفاوت فاحش میزان تولید کشورها و از طرفی به منظور نمایش روشن تر میزان تغییرات سالانه تولید در هر کشور، میزان تولید کشور ها بر اساس داده‏های لگاریتمی بر مبنای ۱۰ آورده شده است.

گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) به خانواده Compositae یا Asteraceae تعلق دارد. این گیاه زراعی دیپلوئید (۲n= ۲x= ۲۴) و تنها گونه زراعی جنس Carthamus است. گلرنگ به دلیل تحمل به سرما، خشکی و شوری (Weiss, ۲۰۰۰)، از محصولات مهم دانه روغنی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان است. گلهای این گیاه به طور سنتی در رنگ آمیزی، به عنوان طعم‏دهنده غذاها، تهیه رنگ و مصارف دارویی کشت می‏شود. از سال‏های  دور، این محصول به عنوان منبع روغن نباتی برای مصرف انسان و یا با اهداف صنعتی  کشت می‏گردید. مشخص شده است خویشاوندان وحشی گیاه اهلی  شده گلرنگ، یک خزانه ژن  متنوع  و با پتانسیل بالای از خصوصیات  ژنتیکی  مطلوب  را در خود جای داده  است. یکی از راه‏های افزایش تنوع ژنتیکی برای تحمل به تنش های غیر زنده در گیاهان زراعی، استفاده از خویشاوندان نزدیک گیاهان اهلی با هدف بهبود ژنتیکی مد نظر طی برنامه‏های اصلاحی است. مطالعات بسیاری برای بهبود محصولات زراعی از طریق انتقال ژن خویشاوندان وحشی صورت گرفته است.

بادام‏زمینی (Arachis hypogea L) گیاهی یک‏ساله از خانواده لگوم‏ها است که در مناطق استوایی و نیمه استوایی دنیا کشت می‏شود. بادام‏زمینی حاوی روغن خوراکی با کیفیت بالا(۵۰%)، پروتئین با قابلیت هضم آسان(حدود ۲۵%) و کربوهیدارت‏ها(حدود ۲۰%) می‏باشد. از لحاظ تجاری، بادام‏زمینی چهارمین منبع مهم روغن و سومین منبع مهم پروتئین گیاهی است. در این مقاله به بررسی مختصر برخی مطالعات اخیر انجام شده در رابطه با بهبود عملکرد و مدیریت بیماری‏های بادام زمینی پرداخته می‏شود.

همانطور که  پیش از این در خصوص نقش کودهای مختلف شامل نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کلسیم بیان شد، علی‏رغم برخی ناسازگاری‏ها، تغذیه محصولات زراعی در بروز و شدت طیف وسیعی از عوامل بیماریزای گیاهی تاثیرگذار است.

نتایج بسیاری از مطالعات علمی در این خصوص نشان داده است مدیریت صحیح تغذیه گیاهان با استفاده از کودهای مناسب، می‏تواند به کنترل بیماری‏های گیاهی کمک نماید. با این حال، به دلیل تاثیر میزان مصرف کودها بر کیفیت و عملکرد محصول، می‏بایست در استفاده از این کودها در رسیدن به حداکثر عملکرد و کیفیت محصول و به حداقل رساندن بیماری‏های گیاهی، تعادل برقرار شود. بنابراین، برای بهبود کنترل بیماری‏های گیاهی، می‏توان میزان کوددهی را بر اساس اثرات تغذیه بر توسعه بیماری، تعامل بین عملکرد و کیفیت محصول با بیماری و کیفیت و عملکرد بالقوه محصول در نبود بیماری، اصلاح نمود.